Ze was aangereden bij ons achter en dit zag er niet goed uit. Op een holletje naar de dierenarts. Daar is ze uitgebreid onderzocht en werd ons medegedeeld, dat ze het misschien zou halen, maar dan wel zonder achterpoot en staart.
Aan ons de moeilijke beslissing of we dit voor Boeffie wilden. Aangezien het een heeeeeeeeeeeel avontuurlijk poesje was, hadden wij het idee, dat die handicap haar niet echt gelukkig zou maken.
De dierenarts kon ons ook niet garanderen dat ze het überhaupt zou gaan halen.
Met dit alles in ons achterhoofd hebben we als gezinnetje besloten om haar dan maar te laten gaan.
Met heel veel pijn in ons hart nemen we dus afscheid van onze lieve Boeffie. Ze houdt nu Opa (mijn schoonvader) gezelschap in de hemel, want van hem hebben we 2 weken gelden afscheid moeten nemen.
Zoals jullie wel kunnen bedenken, hebben we wel eens betere tijden gekend.
verdrietige groeten,
Sandra
Hè, jakkes. Zo'n arm schatje aangereden. Ik kan me voorstellen dat jullie de keus gemaakt hebben. Anders leng je het alleen maar voor jezelf en niet voor het beestje. Ik vind het heel knap om zo te redenen vanuit Boeffie's positie zo zonder pootje en staartje.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig is ze niet alleen en is Boeffie bij Opa. Is ook wel een fijn idee.... Héél veel sterkte.... ik weet verder niets zinnigs te zeggen.....
Groetjes, Collie
Aah meid wat heb ik met jullie te doen! Als kattenvriend weet ik maar al te goed hoe het voelt als je je beestje moet missen.. zware beslissing maar wel de juiste hoor want je wilt haar niet laten lijden.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte!!
liefs..Petra
Ach.... dit was dus jullie onze poes.
BeantwoordenVerwijderenTriest hoor. Ik weet precies wat het is.
Nadat er twee hier (op platteland) aan- en doodgereden zijn, hebben we jaren geen katten meer gehad.
Onze katten hebben nu een soort van buitenkamer en binnenkort komt er nog een ren (zonder dak) zodat ze echt buiten kunnen zijn. In de sneeuw bijvoorbeeld, want Coonies hebben niet voor niets sneeuwsokken.